Daha önce yazarın Siyah Sardunyalar kitabını okumuş ve de sevmiştim. O kitaba dair en bariz hatırladığım şey bolca altını çizdiğim satırlar olmuştu. Bu kitapta da yazar bu konudaki ustalığını göstermiş. Yine bolca düşündürücü,altı çizili satırlarım oldu.
Genel anlamda bu kitabı sevdim mi bilemedim. Yaklaşık ilk yüz sayfasını okurken çok bocaladım. Zamanlar arası geçişler belirsiz. Şimdiyi okurken bir sonraki paragraf geçmişi anlatıyor oluyor. İnsan kim söylüyor bunu hangi zamanda diye düşünürken dikkat dağılıyor. Yani bende öyle oldu.
Kahramanlarımız İnci ve Vural benzer çocukluk çağından geçip sonrasında eczacılık fakültesine gidiyor. Orada yolları kesişip hayatlarını birleştiriyorlar.
Birbirinden çok farklı bu iki karakterden Vural söz ustası ve oldukça karamsar bir adam. Yanında değilken İnci'ye yazdığı mektuplara yer verilmiş romanda. Bunlar edebi değeri olan satırlar evet ama okurken bana bir daral geldi ara ara. İnçi ise güçlü bir kadın. Karşılaştıkları hayli zorluğa rağmen hep dik durmayı başarıyor.
Kitap ortalarda ivme kazanıyor,biraz merak uyandırmayı da başarıyor yazar ama ben çok çok beğenemedim. Kötü demiyorum büyük haksızlık olur ama ortalama bir kitaptı.
"Kaderin kendine ait,başına buyruk bir saati vardır,ansızına ayarlıdır hassas zembereği. İnsanların hayatı habersiz yaşamadı bu yüzden,uçurtma hayallerin ipinde bir kentten diğerine savrulmak bu yüzden, saplanıp kalmak bu yüzden,düşlerimizin parçalanması bu yüzden..."
"Ne kadar küçüksen mekanlar o kadar büyür. "
"Ölülerimizi kesin olarak gömdüklerimizi hatırlıyorum. Kalbimizin hemen yanında, Sevinçlere engel olan ve onduran duygu. Yaşamın en güçlü yanı bu mudur? Ölüyorlar ve yaşıyoruz.
"Zaman insanı kendi ölçeğinde eleştiriyor ve düzeyliyor. Bir daha dünya asla aynı olmayacak dediğin günler geçiyor. Unutuyorsun. Herşey değişiyor ve hiçbir şey değişmiyor. Hayat bizi son hatırlayan ölene kadar devam ediyor. "
"Beyinle yaşamak güzel olsa da beyinle sevmek ne robotça."
"Geçmişin anılarıyla geleceğin güzellikleri kurulur mu?"
"Kimi kimsesi olmayan ölülerin hayat hikayelerinin eskici dükkanlarında veya bit pazarı tezgahlarında son bulan yolculuklarından ürkmüşümdür oldum bittim. Arkamda ne Emel'e ne de başka birine anı çöplüğü bırakmak niyetim var."
"Oysa her istediğinde ağlamalı insan. Ağladıkça insan olmaya yaklaşmalı."
"Öldüğümde beni tam manasıyla tanımış,anlamış biri olacak mı?"
"Geçmişi hatırlarken ortak tarihimizi yeniden,kırgınlıkları onarıp yazıyor,ortaya çıkan yeni öyküyü parlatıp cilalıyoruzdur belki. Belki gerçekten bütün öyküler hatırlandığı gibidir de ben unutmuşumdur."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder