Yaşamın Ucuna Yolculuk-Tezer Özlü

Çok merak ettiğim bir yazardı Tezer Özlü.

Çoğu kişinin bayıla bayıla okuduğu bu yazarı ben pek sevemedim maalesef.

Biraz hayal kırıklığı yaşamış oldum ama belki ileride başka bir kitabına şans verirsem düşüncelerim değişebilir bilmiyorum ama şimdilik durum budur.

Altını çizdiğim ve buraya da aktardığım satırlar hariç kitabın geri kalan kısmı çok sürüklemedi beni.

Bunda kitabı daha çok  gece nöbetlerde okumamın da payı olmuş olabilir.

Küçük çaplı depresyona girdim resmen.

Sürekli bir kaçış,sürekli bir yalnızlık hali,sürekli melankolik düşünüş beni biraz gerdi.

Topu topu 125 sayfa olmasına rağmen bir haftada ancak bitirebildim.

Belki doğru zaman değildi benim için bu kitap bilemiyorum.

Sonuçta bu kadar seviliyor olması nedeni ile yazara haksızlık etmiş olmak istemem.

"

Artık bundan böyle acıları mutluluk olarak nitelendirmeye karar veriyorum.

Her var oluş kendisiyle birlikte ölümü getirmiyor mu.

Oysa yaşam genellikle insanın bir başına kalması.

Aynı dili konuşan iki kişi yok.Her söylenen söz,bir biçimde insanın kendi kendini onaylaması.

Kimse her insanın yaşamının ortak yanları olduğunu düşünmüyor.

Sevgi inandırıcı değildir.Düşüncelerin bulduğu,düşüncelerin biçimlendirdiği bir durumdur.

Düşünüldüğü oranda büyür,derinleşir,büyütülür,derinleştirilir.Ne denli düşünülürse o denli büyür.O denli dayanılmaz boyutlara ulaşır,ulaştırılır.Gerçekleştirilemez. Soyutlaşır .Ve hiçbir zaman bitmez.Yaşam gibi.Ölüm gibi.

İnsanın yalnız cesedi yalnız kalabilir.Canlı(cesedi)asla.Çocukluğumda yeryüzünün sonsuzluğunu algılayabiliyordum,ama yaşlı kadınların yalnızlığını değil.

Evler görkemli.Mağazalar görkemli.İnsanlar iyi giyimli.Ama içlerinde soluk yok.Soluk yok.

Her insanı severek dinlerim.Kaygım vardır.Ne düşünürler,yaşama nasıl bakarlar diye.Ama hangi ülkede olursa olsun orta çağ düşüncesinden sıyrılmış,bağımsız insana az rastlıyorum.

Yoksa yaşadığımız her an böylesine geçmişin ağır anılarıyla mı güçleşiyor.

Yaşamın sonu bana hiç ırak gözükmedi.Her yüzde,her solukta,her büyüyende, her yaşlananda, her sarılmada,her sabahta gördüm yaşamın sonunu.

Hiçbir yere gitmesem de,sürekli yolculuklarda olduğumu algılamakta geç kalmadım.

Önümde gene bir zafer anıtı.Bir ülkenin zaferi,diğer ülkenin yenilgisi.Zaferler de,yenilgiler de insan ölüleri üzerinden  geçiyor.

Yolculuklar ilginçtir.Dünyalara açılan,yeni yaşamlardır yolculuklar.

İnsanın kendi kendinin yükünü taşıması,diğerlerinn yükünü taşımasından daha rahatlatıcı.

"